© Pixabay
(Zelf)Afwijzing doet vaak pijn
Zeker als je alleen maar wil samenzijn
Ik verbind graag en ben hulpvaardig
Maar soms vind ik mensen niet aardig
Harnassen en maskers prik ik zo doorheen
En dat komt niet altijd goed aan bij iedereen
Maar ik kan die harnassen en maskers niet aan
Dan krijg ik namelijk argwaan
De samenwerking van afwijzing in het spel
Vaak achterhaal ik de afkomst wel
Soms ligt het aan de chemie tussen beide personen
Soms kan ik er niet eens tussenkomen
Tussen jouw innerlijke strijd
Ik wil dan niet diegene zijn die dan meelijd
Soms ben ik degene waardoor ik me voel afgewezen
En soms moet ik tussen de regels door lezen
Dan hoef ik vrij weinig te doen
En gedraagt de ander zich al snel als iemand met onfatsoen
Soms ligt de oorsprong in een ver verleden
Denk maar aan afwijzingen tussen familieleden
Die pijn kan duizenden jaren oud zijn
En dan dien ik als kanarie in de kolenmijn
Soms weet de ander zelf niet wat-ie doet
En dat voelt bij mij dan aan als weemoed
Dan voelt de ander zich afgewezen door zijn eigen pijn
En dat is voor beiden niet fijn
Je hebt echt geen enkel idee,
Verzucht ik dan weer,
Van dit oneerlijke gedragsverkeer
Je bent vroeger bezeerd
En daarom nu geblokkeerd
Dat voel ik wel
Maar haal jezelf dan uit de knel
Heb je dan echt zo de behoefte iemand naar beneden te halen
Om te rivalen
Dat jij je angsten niet onder ogen durft te zien
Betekent niet dat ik ook moet afzien
Dat voelt namelijk als pesterij
Je ziet iets van jezelf namelijk in mij
Omdat ik je soms (onbewust) een spiegel voorhoud
En ja, dat voelt soms aan als een ijzige kou
Maar als antwoord je vinger wijzen naar mij
Dát maakt ons allebei niet blij
Dan wijs ik namelijk de vinger in liefde terug naar jou
Omdat ik van mezelf houd
Het enige wat rest
Als er geen middenweg meer is, maar enkel stress
Je te laten gaan en gauw
En mezelf weghalen uit deze kou
Ik ga met liefde de cirkel uit
En glip er zo tussenuit
Als jouw ego in het spel de overhand krijgt
Is dat het enige wat overblijft
Die projecties op anderen, heb ik afgeleerd
En dat is hetgeen wat me nu zo vreselijk stimuleert
Want na tijden van diepe dalen
Krijg ik vaak heldere signalen
Ik heb al mogen leren: het begint echt bij je eigen ik
Dat heb ik ook moeten leren met een snotter en een snik
Het enige wat bij mij nog komt opdagen
Is dat ik in liefde in licht wil leven, zonder te zweven
Dus wat jij allemaal doet, kan me werkelijk een worst wezen
Zolang je niemand kwetst of je vinger niet naar de ander wijst
Ben ik iemand die jou de hemel in prijst
Dan mag ik jou
En staan we samen hopelijk nooit meer in de kou
