Je was als een zusje voor me
Het zusje dat ik in mijn jeugd zo gemist had
Ook jij had er een gemist
En op ons zestiende vonden we elkaar terug
In de tien jaar die daarop volgde
Hebben we samen veel meegemaakt
Zoveel gelachen
Zoveel geleerd
We waren tegenpolen
Maar in de kern niet
We wisten namelijk altijd wie wat nodig had
Maar vergaten daarbij onszelf
En langzamerhand elkaar
We leken naïef
En dat waren we enigszins ook
In die naïviteit schuilde ook onze wijsheid en creativiteit
Waardoor we connectie maakte met alles en iedereen
En op geweldige plekken kwamen
Waarvan onze reis met stipt bovenaan staat
Dat heeft echt mijn hart geopend
Waarna het zachtjes steeds meer sloot
De scherpe pijn
Als een mes in mijn rug
Toen het wegviel
Nog dieper in het moeras
Dat er allang was
Geen plekje gegeven
Want alles ging snel door
In hart en ziel gaat deze pijn
Het ging zo abrupt
Iets wat mijn ego niet kon en wilde begrijpen
Dat gold voor jou vast ook
Het was niet in een context te plaatsen
Net zoals onze vriendschap + breuk
Die dieper ging dat dan
Het was veel
Misschien te veel
Projecties van beide kanten
Waarvan ik die van mijzelf pas later bij kon
Nu jaren later haal ik de pijn en reflectie helemaal omhoog
Die netjes begraven lagen onder lagen liefde
Het zat er altijd nog
De sluier
Licht aan de voorkant
En een weduwe aan de achterkant
Mijn ego snapte het soms nog niet
Waarom liet je me toen in de steek
Toen ik je het meest nodig had?
Waarom beoordeelde je mij zo harteloos en zwart-wit
Terwijl we als geen ander elkaars kern kenden
Of konden we daar niet meer bij?
Misschien vond je wel hetzelfde van mij
Zoveel lagen
Die we veel te lang hadden genegeerd
Jij vond mij ‘te diep’
Ik dacht te veel na
Maar zoals je ziet begroef ik het ook
En komt die pijn altijd terug
Zoals ik vroeger al leerde
Daarom kies ik nu voor aanvaarding, acceptatie, vergeving en heling
En ik vertel mijn ego nu dat het goed is
Want achteraf snap ik waarom
Het verdriet was te groot, de context te klein
Mijn ziel zegt dat het niet persoonlijk is
Wij lieten elkaar namelijk niet in de steek
Maar onszelf
En we mochten onszelf weer vinden
Ook al verloren we daardoor elkaar uit het oog
Wij waren spiegels voor elkaar
En ik heb zeker mijn lessen daar uit gehaald
Wees daar maar niet bang voor
En waarvoor dank
Ik heb je laten gaan
En jij mij
Al voel je voor mij nooit ver weg
Ondanks de scherpe pijn
Die uiteraard ook van mijzelf is
Weet ik dat het zo had moeten gaan
Dus laat ik het nu zonder oordeel omhoog komen en wisselt de lach met een traan
Zodat ik dit eindelijk goed kan helen
En met een volledig geopend hart kan leven
En dat gun ik jou ook
Ik vergeef jou
En hoop dat je mij ook vergeven zou
Het was nooit mijn bedoeling om je een rotgevoel te geven
En ik weet dat jij mij ook niet zo wilde laten leven
Ik bedank je vanuit mijn hart
Voor de opening die je hebt gemaakt om er uit te komen
En voor hoe groot ik de wereld met jou zag
Want zo samen de wereld zien
Dat had ik nog niet met veel mensen gehad.
En ik gun je
Het allerbeste
